Brücke door de tijd

Haha, wat grappig dat er nu na ruim dertig jaar drie doeken van je opduiken. Ze zijn ook niet bepaald klein te noemen. Wel goed dat ze al die tijd op je hebben gewacht, dat ze niet op de vuilnishoop zijn terechtgekomen na één van de vele opruimacties in die gangen.

Ik moet ze dan ook hebben zien staat, aangezien ik het atelier van je heb overgenomen destijds. Ik kan ze me niet herinneren. Nu ik ze zie denk ik meteen aan de kunstenaars van die Brücke. Aan Kirchner in het bijzonder. Zoals bijvoorbeeld de afbeelding hieronder

Ernst Ludwig Kirchner,1905

Je doet een hele mooie uitspraak in je vorige post: Je door je jongere zelf laten inspireren. Geweldig! Doe ik ook regelmatig, maar zo had ik er nog niet over gedacht. 

In onderstaand werk heb ik het letterlijk genomen. Een oude foto van mezelf die me niet aanstond overgeschilderd met gouache, bleek er een soort Sophia Loren met gele badmuts uit te komen. Enkele uitgeknipte oude modeltekeningen erbij en voilà: de Sophiakuur. Recycling to the max. 

De Sophiakuur, gouache en collage

Ik wil nog even reageren op jouw voorlaatste post, waarin je het hebt over de harde manier waarop Munch zijn schilderijen behandelde om ze te beschadigen en zo beter te maken. Uit mijn andere blog heb ik geleerd dat Munch dit de paardenkuur noemde. Zijn schilderijen moesten een paardenkuur ondergaan.

Zou de fabrikant van dit voer dat ook weten?