Brücke door de tijd

Haha, wat grappig dat er nu na ruim dertig jaar drie doeken van je opduiken. Ze zijn ook niet bepaald klein te noemen. Wel goed dat ze al die tijd op je hebben gewacht, dat ze niet op de vuilnishoop zijn terechtgekomen na één van de vele opruimacties in die gangen.

Ik moet ze dan ook hebben zien staat, aangezien ik het atelier van je heb overgenomen destijds. Ik kan ze me niet herinneren. Nu ik ze zie denk ik meteen aan de kunstenaars van die Brücke. Aan Kirchner in het bijzonder. Zoals bijvoorbeeld de afbeelding hieronder

Ernst Ludwig Kirchner,1905

Je doet een hele mooie uitspraak in je vorige post: Je door je jongere zelf laten inspireren. Geweldig! Doe ik ook regelmatig, maar zo had ik er nog niet over gedacht. 

In onderstaand werk heb ik het letterlijk genomen. Een oude foto van mezelf die me niet aanstond overgeschilderd met gouache, bleek er een soort Sophia Loren met gele badmuts uit te komen. Enkele uitgeknipte oude modeltekeningen erbij en voilà: de Sophiakuur. Recycling to the max. 

De Sophiakuur, gouache en collage

Ik wil nog even reageren op jouw voorlaatste post, waarin je het hebt over de harde manier waarop Munch zijn schilderijen behandelde om ze te beschadigen en zo beter te maken. Uit mijn andere blog heb ik geleerd dat Munch dit de paardenkuur noemde. Zijn schilderijen moesten een paardenkuur ondergaan.

Zou de fabrikant van dit voer dat ook weten?

 ENSOR ENZO

 

Vorige week werd ik getipt door een collega dat er een drietal schilderijen in een nis op de gang van de Roncallischool staan tegenover mijn oude atelier. Gisteren maar eens gaan kijken. HOOGERS 86, staat er op. 1.20 bij 1.2 0meter, zelfgemaakte spieramen met canvas bespanning. Acryl.

Een Danser, Drie Gratiën en een Autosloop. Ik probeer te reconstrueren wat de aanleiding tot deze doeken is geweest. Welke invloeden. Willem de Kooning, Georg Baselitz en James Ensor, e.v.a..

Ik overweeg om er verder aan te schilderen. Ze te verbeteren of over de tijd heen te tillen. 

Vijfendertig jaar later. Meen dat Ensor dat ook deed. oude schilderijen opnieuw schilderen. Je door je jongere zelf laten inspireren.

Armchairtraveling

Fritz Pitz heette  de fotograaf en hij kwam uit Bocholt. 

In deze tijden van Corona kun je het beste reizen als armchairtraveler . Thuis in je luie stoel reisboeken lezen of liggend op de bank met je ogen dicht in gedachten naar plaatsen gaan waar je ooit bent geweest.

Ik ga terug naar Scandinavië. De overweldigende natuur de heldere meren en fjorden. Op de terugreis naar Munch. In de strenge winters op Ekely stond hij buiten te schilderen met olieverf en gooide de nog natte schilderijen in de sneeuw. Dat was bijna honderd jaar geleden. De grote zonsondergang doeken in het Munchmuseet. Dagelijks vallen er nog stukjes verf af. Ik heb een schoonmaker er langsheen zien vegen. 

Hij was hard voor z'n kinderen, zoals hij zijn schilderijen noemde. Hoe meer ze reisden hoe mooier ze werden vond hij. Hij hield van de pertimenti. Van de onderschilderingen of verbeteringen die naar voren kwamen naarmate ze meer beschadigden.

Hier ben ik aan het werk in het atelier in Finland in februari 2006

Picasso is overleden in april 1973. Dat zelfde jaar begin ik op de kunstacademie. Als ik wil kan ik zo naar hem toe. Naar het museum of naar z'n atelier atelier in Parijs. Ik heb daar prachtige foto's van gezien gemaakt door een Duitse fotograaf uit ik dacht Bochum die jaren geleden een workshop gaf in het Kunstcentrum. Hij demonstreerde er zijn techniek van het belichten met een spiegel. 

Toen hij in opdracht foto's ging maken van kunstenaars in Parijs kwam hij in donkere ateliers in souterrains en op zolders zonder elektriciteit. Om de kunstenaars en hun ateliers toch goed uit te lichten gebruikte hij een spiegel om het licht van een hoog raam of een deuropening te vangen en zo het onderwerp te belichten. 

Een fascinerende techniek. Als je een spiegel op een een gezicht richt en zo het binnenvallende licht speelt kom je tot de meest waanzinnige foto's. Ik heb Robert Muurlink er mee naar toe genomen. Hij heeft later dat boek gemaakt van alle 94 Hengelose kunstenaars. 

Jij en ik hebben later voor scholen een project gemaakt waar we ze lieten spelen met een spiegel en een bureaulamp en een digitale camera.

Weet jij nog hoe die fotograaf heet? Het was een buitengewoon aardige man die iedereen bij hem thuis uitnodigde. "Komm mahl vorbei", zei hij dan en hij meende het. Ik ben er tot mijn spijt nooit geweest.

 Hotel du parc

Dierenogen

Dit is de eerste van een reeks inspirerende blogs van Peter Hoogers (de Capra) en Fenneke ten Thij (de Lupus). Om te beginnen gaan we het hebben over wat onze inspiratiebronnen zijn en hoe dit is terug te zien in ons werk.

Ik val met de deur in huis door niemand minder dan Pablo Picasso aan te halen. Vooral zijn tekeningen vind ik inspirerend. De losheid, de snelheid, de doeltreffendheid en de humor zijn geweldig.

Hondenogen 1 en 2, inkt en collage

Deze tekeningen hierboven zijn niet direct geïnspireerd op Picasso's werk, want ik had deze al gemaakt voordat ik überhaupt een uil van Picasso zag. Maar misschien had ik die uil toch al eerder gezien. Weet ik het alleen niet meer, heb ik het ergens opgeslagen en onbewust gebruikt in mijn werk. 

Alles wat je om je heen ziet heeft in zekere zin invloed op je werk. Daar kom je niet onderuit.

Ik heb het internet afgezocht naar een goede afbeelding van de tekening die ik bedoel. Deze hiernaast is een foto van ene Rene Burri, titel: Picasso's eyes, the great snow owl. Gemaakt in Villa Californie in 1953.

Vervolgens vond ik deze afbeelding. Er staat naast de uil geschreven: pour Duncan, Picasso 

Na een beetje zoeken vond ik ook nog deze foto. Hij is gemaakt door David Douglas Duncan, Amerikaans persfotograaf en een tijdje fotograaf van Picasso en zijn vrouw Jacqueline.

Die Picasso had geen gebrek aan aandacht ;-)